தானே தானமாகத் துணிந்தான் நசிகேதன்

4

தேயும்பொன் காயுமா தானந்தான் தானமா?
சேயுந்தான் செல்வம் எனநினைந்தான் - தீயுள்தான்
போந்தாலும் தந்தைக்குப் பேர்தான் எனத்தேர்ந்தான்
தாந்தானத் தானமெனத் தான்.

    அழியக்கூடிய பொன்மணிகளும், வரண்டுபோன கால்நடைகளையும் வழங்குவது தான் தானமா? 'பிள்ளையும் ^*செல்வம் தானே?' என்று நினைத்தான். தான் தீயிலிறங்க நேர்ந்தாலும் தன் தந்தைக்குப் பெருமையே சேரும் என்றறிந்து, தானே பயனுள்ள தானம் என்று மனந்தேறினான்.

---

  தேயும்பொன்: அழியும், மறையும் செல்வம் என்ற பொருளில் வருகிறது
  காயுமா: காயும் ஆ; வரண்டு நிற்கும், நொடிக்கும், தானப்பசுக்களைக் குறிக்கிறது
  ஆர்ந்தான்: அடங்கினான், ஒப்புக்கொண்டான்; ஏற்றான் என்ற பொருளில் வருகிறது
  தாந்தானத் தானமென: தான் தான் அ(ந்த)த் தானம் என
^*தான் பெற்ற செல்வங்கள் அனைத்தையும் வழங்குவது அண்டவாகை வேள்விமுறை. 'பிள்ளையும், பெற்ற செல்வம் என்ற வகையில், வழங்கப்பட வேண்டிய தானம் தானே?' என்று நசிகேதன் நினைத்தான். பசும்பிள்ளைக்கு வேள்விமுறைகளும் பயன்களும் பற்றிய அறிவு எப்படி வந்தது என்ற ரகசியம் பின்னொரு பாடலில் விளக்கப்படுகிறது.


    தவறு செய்வதைப் பார்த்துக் கொண்டிருப்பதும் தவறு செய்தமைக்கு ஒப்பாகும் அல்லவா? தவறு செய்வோர், பெரும்பாலும், அந்தக்கண அறியாமையில் மயங்கித் தவறிழைக்கிறார்கள். அவ்வாறு தவறு நேரும் பொழுது - சிறு பொய் ஏமாற்று திருட்டிலிருந்து, தீயபழக்கம் வெறி ஆத்திரம் கண்மூடித்தனம் வரை - அதைச் சுட்டிக்காட்டுவதோ, திருத்தம் சொல்வதோ, திசை திருப்புவதோ, நேர்வழியில் செலுத்துவதோ... எதையும் உறுத்தாத வகையில் செய்வது, பக்குவ மனதின் சின்னம். தவறையோ தோல்வியையோ பெரிதுபடுத்தாமல், முயற்சியைப் பாராட்டிச் செப்பனிடச் செய்வது மேலாண்மையின் இலக்கணம் என்று அறிவோம். ஆசிரியர்களைப் புனிதர்கள் என்று போற்றக் காரணம் அவர்கள், அறிவைத் தேடும் முயற்சியில் தவறி விழுபவர்களை விழுந்தது தெரியாமல் எடுத்து நிறுத்தி மீண்டும் சரியான பாதையில் செலுத்துவதனாலேயாகும்.

அந்த வகையில் நசிகேதன் ஒரு சிறந்த ஆசிரியனாகிறான். எத்தனை பிள்ளைகள் தந்தைகளுக்கு முன்மாதிரியாக விளங்குகின்றனர்? கொஞ்சம் யோசித்துப் பார்த்தால் அத்தனை பிள்ளைகளும் தான் என்று தோன்றுகிறது. தந்தைகளான நாம்தான் அதை மறந்து புறக்கணித்து விடுகிறோம். கள்ளமில்லாத பிள்ளைகளின் எண்ணங்களிலும் செயல்களிலும், கள்ளத்தனத்தையும் கண்மூடித்தனத்தையும் ஒரு வகையில் பெற்றவர்களும் பெரியவர்களும் தான் உருவாக்குகின்றனர் - பிள்ளைகளுக்குப் பாதுகாப்பும் பொது அறிவும் வழங்கும் சாக்கில் - என்று தோன்றுகிறது. (தந்தை: இங்கே தந்தை/தாய் இரண்டுக்கும் பொதுச்சொல்; உண்மையில் தாயில்லாமல் சேயில்லை, தந்தையுமில்லை)

    சிறு பிள்ளையென்றாலும் தானம் வழங்குவதன் காரணத்தைப் புரிந்து கொண்டு, பயனில்லாத தானங்கள் செய்யும் தந்தையின் நிலையை எண்ணி வருந்தினான் நசிகேதன். 'தந்தையின் வழியில் குறுக்கிடாமல் அவரை எப்படி நல்வழியில் திருப்புவது? பயனுள்ள தானம் வழங்கிடச் செய்வது எப்படி?' என்று சிந்திக்கையில் அவனுக்கு வேள்விமுறை நினைவுக்கு வந்தது. 'அண்டவாகை வேள்வியில் தந்தை எல்லாச் செல்வங்களையும் வழங்கியாக வேண்டுமே? பயனுள்ள செல்வங்களைத் தானம் கொடுக்கச் செய்வதெப்படி? அவரிடம் இருக்கும் செல்வங்களிலே மிகவும் பயனுள்ள செல்வம் எது?' என்றெல்லாம் நினைத்தான். பின், தன்னைத் தானே பார்த்துத் தெளிந்தான். தான் அந்தத் தானமானால் தந்தையின் தவறு நீங்கி, வேள்விப்பலனும் கிடைத்துவிடும் என்று அறிந்தான். யாருமே தானம் பெறாமல், தன்னை வேள்வித்தீ விழுங்கினாலும் அதனால் தன் தந்தைக்குப் பெருமையே என்று நினைத்தான். தந்தைக்குப் பேறு கிடைக்க, தானே ஒரு பயனுள்ள தானமாவதென்று தீர்மானித்தான். வயதில் சிறியவன் என்றாலும், தன்னால் பிறருக்குப் பயனுள்ள விதத்தில் நடக்கமுடியும் என்று துணிந்தான்.

'தன்னை வேள்வியில் வழங்குமாறு தந்தையிடம் எப்படிச் சொல்வது? பிறர் சொல் கேளாத இவரைத் தன்வழிக்கு, நல்வழிக்குக் கொண்டு வருவதெப்படி? பெற்ற பிள்ளையைத் தானமாக எப்படி வழங்க வைப்பது?' என்று பலவாறாக நினைத்த நசிகேதன், தந்தை வாசனிடமே கேட்டு விடுவது என்று முடிவு செய்தான். ►