விளைவை எண்ணி வாசன் துடித்தான்

7

தொல்லைப் பொறுக்காதுத் தூற்றி உறுக்கிலே
எல்லை மறந்துநான் ஏசினேன் - வல்லைக்
கடுஞ்சொல் விடுத்திந்த வேள்வியிலே கோடிக்
கொடுத்துங் கெடுத்தேன் குடி!

    உன் தொல்லை பொறுக்காமல், கோபத்தில் வரம்பு மீறி நான் ஏசினேன். கோடி தானங்கள் வேள்வியில் கொடுத்தாலும், வேகத்தில் கடுமையாகப் பேசி என் குடியை நானே கெடுத்தேன் (என்றான் மன்னன், மகனிடம்).

---

உறுக்கு: கோபம்
வல்லை: வேகம், கடுப்பு, வருத்தம்


    அறிவு, அறியாமை இரண்டுமே சக்திகள் தாம். அறிவை விட, அறியாமை சக்திக்கு ஆயுள் குறைவு. தாக்கிய மறுகணமே தன் எதிரியான அறிவிடம் சரணடைந்து விடும். நம்மில் பெரும்பாலானோர், அறியாமையின் விளைவை அதன் தாக்கத்தில் செயல்பட்ட அடுத்த கணத்திலேயே புரிந்துகொண்டு விடுகிறோம். அறியாமை மறைந்து அறிவு தோன்றிவிடுகிறது. அறிவை விட ஆயுள் குறைவென்றாலும் அறியாமையின் தாக்கம் வலுவானது. அறிவைப் போலவே, பலநேரம் அறிவைக் காட்டிலும், அறியாமையின் விளைவு நிலைக்கிறது. அறியாமையின் ஒரு கணத் தாக்குதல் பல ஆயுளுக்கும் நிலைக்கும் தன்மையது. மூவாயிரம் வருடங்களுக்குப் பிறகும் வாசனின் அறியாமையைப் பற்றி கருத்துப் பரிமாற்றம் நடக்கிறதே! அறிவை அடக்க முடியாது. அறியாமையை அடக்க முடியும். இந்த உண்மையைக் காலங்கடந்தே புரிந்துகொள்கிறோம். நம் கண்மூடித்தனத்தினால் அறிவை அடக்க முயற்சி செய்கிறோம்; அறியாமையை அடக்காது நிற்கிறோம். விந்தையான முரண் அல்லவா?

சுயநலமும் பேராசையும் மனதுள் புகுந்து விட்டால் விலகாது. சாதாரண உரையாடலைக் கூட உடனே தன்னிலைப் படுத்திப் பேசுவதிலிருந்து

("இன்னிக்கு கணக்கில் நூத்துக்கு நூறு வாங்கினேன்பா" - "இதென்ன பிரமாதம், நான் எப்பவுமே கணக்குல நூத்துக்கு நூறு தான்" | "லட்ச ரூபாய் கொடுத்து இந்த நகை வாங்கினேன்" - "என்னோட நகை பத்து லட்சமாக்கும்" | "ஒரு நிமிசம் பொறுங்க, பிள்ளைக்கு சாப்பாடு போட்டு வரேன்" - "சம்பாதிக்கிற என்னை மொதல்ல கவனி" | "அடுத்த வருசம் ஸ்விட்சர்லந்து போலாம்னு இருக்கேன்" - "ஸ்விட்சர்லந்து நான் மூணு தடவை போயாச்சு" | "எனக்குக் காலைலந்து தலைவலி" - "எனக்குத் தலைவலி வரப்பல்லாம்...")

பொதுவாழ்வின் முக்கியச் செயல்கள் வரை

(வீட்டு-அலுவலக அரசியல், சகோதர-சுற்றத்துப் பழக்கம், நாட்டு-உலக நடப்பு)

இவற்றின் தாக்கத்தில் நாமும் நம்மைச் சுற்றி இருப்போரும் தினமும் பல விதங்களில் இயங்குகிறோம். நம் செயல்கள் பலநேரம் சுயநலம் மற்றும் பேராசையின் விளைவுகள், வடிவங்கள், என்பது நமக்குப் புரிவதில்லை. அல்லது, காலம் கடந்து புரிகிறது. அடுத்தவர் நம்முடன் உரையாடும் பொழுது ஒரு முறை, நாளில் ஒரே ஒரு முறை, நாம் கவனிப்பதோடு நிறுத்தி, தன்னிலைப்படுத்தாமல் உரையாடினால் நன்றாக இருக்குமே என்று தோன்றுகிறது.

    மகனை எமனுலகு அனுப்பியதைக் கூடத் தன்னிலைப்படுத்தி வருந்துகிறான் மன்னன். தவறு செய்து புலம்பும் பொழுதும், "உன்னுடைய தொல்லையினால் இப்படிப் பேசினேன்" என்று பழியை மகன் மேல் சுமத்துவது போலிருக்கிறது. மகனைத் தானம் செய்த மாபெரும் தவறு ஒரு புறம் இருக்க, "கோடிப்பொன் தானம் போனதே, பயனில்லையே" என்ற ஆதங்கமே மேலாக வெளிப்படுகிறது. "குடி கெடுத்தேனே" என்ற வருத்தத்திலும், "சந்ததி இல்லாமற் போனதே" என்ற தன்னிழப்பு மேலோங்கியிருப்பதாகச் சொல்லலாம்.

தொடர்ந்துப் புலம்பியத் தந்தையைப் பொறுமையுடன் கவனித்ததால், அவர் புலம்பலிலும் பேராசை மற்றும் சுயநலச் சுவடுகள் இருப்பதை அறிந்த நசிகேதன், தன் தந்தையின் தவறை எடுத்துச் சொல்லி, தான் கேட்க எண்ணிய முக்கியக் கேள்வியைக் காலதாமதமின்றி அவர் முன் வைக்கத் துணிந்தான். ►