தன் தவறை உணர்ந்தான் வாசன்

6

உரைத்ததன் வன்சொல் உறைத்ததும் மன்னன்
தரைதொட்ட மீனாய்த் துடித்தான் - கரைந்தழுதான்
அந்தோ! எனதம்பே என்னை அடித்ததென்று
வெந்து புலம்பினான் வேந்து.

    தான் சொன்ன கொடிய சொற்களின் தாக்கத்தைப் புரிந்து கொண்ட அரசன், தரையில் விழுந்த மீன் போல் துடித்தான். உருகி அழுதான். "அந்தோ! நானெறிந்த அம்பு என் மேலே பாய்ந்ததே!" என்று வாடினான்.

---

வேந்து: அரசன்
ஈற்றடி உதவி: சிவகுமாரன்


    அவசரத்திலும் ஆத்திரத்திலும் சொற்களை வீசுவது மிக எளிது. ஞானிகளும் மேதைகளும் கூட இப்படித் தவறுவதைப் பார்க்கிறோம்; மதக்குருக்களும் ஒழுக்க சீலர்களும் வழிகாட்டிகளுமே அடிக்கடி என்ன பேசுகிறோம் என்று தெரியாமல் ஏதாவது சொல்லி வம்பில் சிக்கிக்கொள்வதைப் பார்க்கிறோம்.

கொட்டினால் அள்ளக்கூடியதா சொல்? நாவினால் சுட்ட வடு ஆறாது எனும் இருவரி நெறியை மறக்கலாமா? நா காக்கத் தவறிய வாசனின் அறியாமை, நமக்கெல்லாம் ஒரு இலவசப் பாடம். எத்தனை பாடம் படித்தாலும், சாதாரண மனிதர்களுக்கு அளந்து பேசும் இயல்பு ஏற்படுவது மிகக் கடினம் என்பதே நடைமுறை உண்மை. சிறுபிள்ளையாக இருக்கையில், 'பேச்சு வரவில்லையே' என்று கவலைப்படுகிறோம். வளர்ந்து பேசத்தொடங்கியதும், 'பேச்சை நிறுத்தினால் பரவாயில்லையே?' என்று கலங்குகிறோம். நம்மில் எத்தனை வாசன்கள் என்பது நமக்குத்தான் தெரியும்! அவசியமில்லாத, அறிவற்ற, ஆத்திரப் பேச்சு எனும் மாயவலையில் சிக்கினால் விடுபடமுடியாது என்பது புரிந்தாலும், சிக்குவதைத் தவிர்க்கச் சரியான வழி தெரியவில்லை.

    வேள்வியில் தானமும் பலியும் வழங்கும் நேரத்தில் 'தந்தேன்' என்ற பொருளில் எது சொன்னாலும் அதை வழங்கியது போலாகும். "எமனுக்குத் தந்தேன் உன்னை" என்று எந்த நிமித்தமாக வாசன் சொல்லியிருந்தாலும், அது தானம் தந்ததாகவே ஆகிவிட்டது. அறிவில்லாமல், அவசரத்தில் தான் செய்த தவறை உணர்ந்த மன்னன், கொடுத்த வாக்கை எடுக்க முடியாமல் தவித்தான். பெற்ற பிள்ளையை இழக்க மனமில்லை. 'மரபுப்படிக் கொள்ளி வைக்க சந்ததி வேண்டுமே?' என்ற கூடுதல் சுயநலத்தால் புலம்பினானா? அல்லது, தான் செய்த தவறை எண்ணி உண்மையிலேயே வருந்திப் புலம்பினானா?

தந்தை புலம்புவதைக் கண்டான் நசிகேதன். தான் நினைத்தபடியே தந்தை தன்னை வேள்வியில் தானம் வழங்கியதை எண்ணி நிம்மதியடைந்தாலும், காலனுக்குக் கொடுத்தத் தானம் பற்றிய முக்கியக் கேள்வி ஒன்று அவன் மனதில் எழுந்தது. தந்தையிடம் அக்கேள்வியைக் கேட்குமுன், அவர் கழிவிரக்கம் தணியட்டும் எனக் காத்திருந்தான். தந்தையைப் போல் தானும் அவசரப்படக் கூடாது என்று, பொறுமையாக வாசனின் வருத்த மொழிகளைக் கேட்டுக்கொண்டிருந்தான். ►