உயிர்கள் சேருமிடம்

67

தன்னறிவைத் தாண்டியது ஆன்மா அதற்கப்பால்
உன்னறிய வேண்டியது பேரான்மா - மன்னுயிர்
பாடுபட்டுப் பாவுமிடம் பேரான்மா வேறில்லை
கூடுவிட்டுக் கூடு மிடம்.

   தன்னறிவுக்கு அப்பாலிருப்பது ஆன்மா; அதற்கப்பால் இருப்பது பேரான்மா. இதுவே உலகத்து உயிரெல்லாம் பாடுபட்டு அடையும் இடமாகும். உடலைப் பிரிந்த உயிர்கள் சேரும் இடம் வேறில்லை.

---

உன்னறிய: உணர்ந்து அறிய, அறிவுக்குப் புலப்படுகிற
பாவும்: பரவும், பற்றும்

    இறந்த உயிருடன் தொடர்பு கொள்ள முடியுமா?

இறந்த உயிரை வரவழைத்துப் பேசுவதாகச் சொல்வது நூற்றாண்டுகளாக நடந்து வருவது. பித்தலாட்டக்காரர்களின் தனிப்பட்ட உரிமை என்றும் சொல்லலாம். எனில் இறந்த உயிரை "உணர" முடியுமா? இதைப் பற்றி நிறைய யோசித்திருக்கிறார்கள். யோசிக்கிறேன். telekinesis, super position போன்ற என் மூளைக்கெட்டாத நிறைய விவரங்கள் பித்தலாட்டத்துக்கும் அறிவியலுக்கும் இடைப்பட்ட தளத்தில் ஆராயப்படுகின்றன. கேள்விக்கு வருகிறேன்.

இறந்த உயிரை "உணர" முடியுமா? தெரியாது. விளக்கத்துக்கு அப்பாற்பட்ட சில நிகழ்ச்சிகள் என் வாழ்வில் நடந்திருக்கின்றன. ஒரு நிகழ்ச்சி நிச்சயமாக என்னுடன் எரியும், யாருக்கும் சொல்லப் போவதில்லை. சிலவற்றைக் கதையாக எழுதியிருக்கிறேன். சுமார் ஏழு வருடங்களுக்கு முன் நிகழ்ந்தது இது.

நண்பர் ஒருவரைச் சந்திக்கச் சென்றிருந்தேன். விமான நிலையத்தில் இறங்கி நடக்கையில் சற்றும் எதிர்பாராத வகையில், ஒரு நபர் என் கையைப் பிடித்து இழுத்தாற் போலிருந்தது. திரும்பிப் பார்த்தேன். ஒரு நடுத்தர வயதுக்காரர். என்னிடம் என்னவோ சொல்ல வந்தார். அவரால் சொல்ல முடியவில்லை. கெஞ்சுவது போல முகம். "ப்லீஸ்.. ப்லீஸ்" என்றாரே தவிர, விவரம் எதுவும் சொல்லவில்லை. முகபாவத்தை என்னால் மறக்கவும் முடியவில்லை, விளக்கவும் முடியவில்லை. மிக ஆழ்ந்த துயரத்தில் இருக்கும் ஒருவர் எப்படியாவது வழி காட்ட வேண்டிக்கொள்வது போல், அத்தனை பரிதாபம். மூழ்கவிருப்பவர் கடைசி முறையாக காப்பாற்றுங்கள் என்று வாய் திறந்து பேசமுடியமல் கதறுவதை போல், அப்படி ஒரு பரிதாபம். ஒரு கணம் தான். பிறகு அந்த நபர் இயல்பாக நடந்து, என்னைக் கடந்து சென்றார்.

நண்பர் வீட்டுக்குப் போகும் வழியிலேயே இதை மறந்து விட்டேன். நண்பர் அவசரமாக எங்கேயோ வெளியே சென்றிருந்தார். நண்பரின் மனைவியுடன் பேசிக்கொண்டிருந்தேன். திடீரென்று அழத் தொடங்கினார். "எனக்கு இந்த ஊர் பிடிக்கலிங்க. இங்கே வாழப் பிடிக்கலிங்க.. என்னை இந்தியாவுக்கு அனுப்பும்படி உங்க நண்பரிடம் சொல்லுங்க. நான் என்ன சொல்லியும் கேட்க மாட்டேங்குறார். என்னைத் துன்புறுத்துறார். ப்லீஸ்..ப்லீஸ்" என்று அழுதார். சட்டென்று ஏர்போர்ட் மனிதரின் முகம் நினைவுக்கு வந்தது.

அத்துடன் நிற்கவில்லை நண்பரின் மனைவி. "காலையிலிருந்து என் அப்பாவைத் திட்டிக் கொண்டிருக்கிறேன்.. என்னை இப்படி மாட்டிவிட்டாரே? என் அப்பா உயிருடன் இருந்தால் இப்படி நடக்குமா? எனக்கு வேறு யாருமே இல்லையே! அண்ணா தங்கை அக்கா தம்பி என்று யாரும் இல்லை, அம்மாவும் போயாச்சு... அப்பா! அப்பா! இப்படி ஒரு இடத்தில் எனக்குக் கல்யாணம் செஞ்சு வச்சுட்டியே!" என்று விசும்பி விசும்பி அழுதார். எனக்கு என்ன சொல்வதென்று தெரியவில்லை. "இதை அவர்கிட்டே சொல்லிடாதீங்க.. எப்படியாவது உதவி செய்யுங்க ப்லீஸ்" என்று கெஞ்சினார்.

சிறிது நேரம் நண்பருக்காகக் காத்திருந்தேன். நண்பரின் மனைவி ஏதேதோ சொல்லிக்கொண்டிருந்தார். அவரைப் பார்க்கப் பாவமாக இருந்தாலும், 'நானா கிடைத்தேன?' என்ற எரிச்சல் தோன்றியது. உடனடியாக அங்கிருந்து விலக நினைத்தேன். அவருக்கு உதவுவதாகச் சொல்லிவிட்டுக் கிளம்பினேன். நண்பர் திரும்பும் வரை சுற்றிக் கொண்டிருக்கலாமென்று சற்றுத் தொலைவிலிருந்த பெரிய வால்மார்ட் ஒன்றில் இலக்கில்லாமல் அங்கேயும் இங்கேயும் பார்த்துக் கொண்டிருந்த போது, மறுபடியும் என்னை யாரோ இழுத்தாற் போல்.. திரும்பிப் பார்த்தால் ஒரு பெரியவர். என்னவோ சொல்ல முயன்றார், முடியவில்லை. என்னைக் கையெடுத்துக் கும்பிட்டார். மறுபடியும் மறுபடியும் கும்பிட்டுக் கொண்டேயிருந்தார்.

எனக்கு மட்டுமல்ல, நானறிந்த சிலருக்கும் இதுபோல் விளக்க முடியாத, விபரீத எல்லையிலான, விளிம்பு நிகழ்ச்சிகள் நடந்திருக்கின்றன. மேலோட்டமாகப் பார்த்தால் ஒன்றுமில்லை என்று ஒதுக்கிவிடக்கூடிய நிகழ்வு. "பகுத்தறிவு" என்று பார்த்தாலும் ஒதுக்கிவிடக்கூடிய நிகழ்வு.

இந்நிகழ்வுகளை ஒரு வட்டத்தின் புள்ளிகள் என்ற கண்ணோட்டத்தில் பார்த்தால், திடீரென்று ஏதோ புரிந்தாற்போல் உணர முடியும். முடிந்தது. மனித சக்தி மகத்தானது, அளப்பரியது என்பதை மட்டும் சொல்லிக்கொண்டு, இந்தச் சிந்தனையை இன்னொரு பதிவில் முடிக்கிறேன். (அஞ்ச வேண்டாம், நான் சாதாரணத்திலும் சாதாரண மனிதனே!) :)

    "ஆறாவது குகைக்கு அப்பாற்பட்ட பயணத்தைப் பற்றிக் கேட்டாயல்லவா? சொல்கிறேன்" என்ற எமன் தொடர்ந்தான். "நசிகேதா! நீ புரிந்து கொண்டிருப்பது சரியே. தன்னறிவுக் குகை வரையில், உயிரானது உடலென்னும் கூட்டுக்குள்ளேயே பயணம் செய்கிறது. உடலைப் பிரிந்ததும், உயிர் திடீரென்று பரந்த வெளியில் சிக்கிய பறவை போலாகிறது. பறந்துப் பழகாதப் பறவைகளுக்கு என்ன நேரும் அறிவாயா?"

"கீழே விழும்"

"பறக்கத் தொடங்கிய பறவைக்கு அச்சமேற்பட்டால்?"

"கீழே விழும்"

"ஆம். பறந்து பழகாத பறவையும் பறக்க அஞ்சும் பறவையும் கீழே விழும். உயிர்ப்பறவைக்கு பறக்கும் பழக்கத்தைக் கொடுப்பது தன்னறிவு. தொடர்ந்து பயணிக்கவும் சேரவேண்டிய இலக்கைத் தேடிச் சேரவும் தேவையான வலிமையையும் திடத்தையும் தருவது மேம்பட்டத் தன்னறிவு. தேய்ந்த தன்னறிவினால் எந்தப் பலனும் இல்லை"

"உயிர்ப்பறவை கீழே விழும்"

"ஆம். அதைப்பற்றி மேலும் விவரமாகப் பிறகு சொல்கிறேன். பயணத்தைப் பற்றி முதலில் தெரிந்து கொள். தன்னறிவுக்கு அப்பாற்பட்டது ஆன்மா. உடலெனும் கூட்டைவிட்டுப் பிரிந்த உயிர் ஆன்மாவுடன் கலந்துத் தனி ஆன்மாவாகிறது. ஆன்மாவைக் கடந்து நிற்பது, அனைத்து உயிர்களின் ஆன்மா அல்லது பேரான்மா. உயிரின் இலக்கு பேரான்மாவுடன் கலப்பதே. பேரான்மாவுக்கு அப்பால் எதுவும் இல்லை"

"பேரான்மா என்றால்?"

"பேரான்மா என்பது அபரிமிதமான சக்தி. தெளிந்த சிந்தையால் மட்டுமே எண்ணிப் புரிந்து கொள்ள முடிகிற சக்தி. மன்னுலக இயக்கங்களுக்கான சக்தி. அறிவுக்கண்ணுக்குப் புலப்படக்கூடிய சக்தி"

"இந்த சக்தியுடன் கலப்பது தான் சொர்க்கமா? பேரின்பமா? பிறவா நிலையா?"

எமன் நசிகேதனைத் தட்டிக் கொடுத்து, "நல்ல கேள்விகள். சற்று சிந்தித்தால் உனக்கே புலப்படும். தொடர்ந்து சொல்கிறேன், கேள்" என்றான். ►