ஆன்மா பிறப்பற்றது

54

பிறவாது மட்கி மறையாது பண்டம்
துறந்துந் தளிரும் முகுலம் - மறப்பிலி
வத்தியம் வித்திலாச் சித்ததால் நித்தியம்
தத்திடுந் தத்துவத் தீ.

   ஆன்மா பிறப்பதில்லை; வாடி அழிவதில்லை; உடலைப் பிரிந்தாலும் தழைத்துச் வளர்வது. முக்காலம் அறிந்தது. இறப்பற்ற இப்பெரும் நுட்பம், உருவாகவோ அழியவோ காரணமற்று இருப்பதால், உண்மை ஒளியென நிலையாக என்றும் எங்கும் தாவிப் பரவுகிறது (என்றான் எமன்).

---

மட்கி: வாடி, அழிந்து
பண்டம்: உடல்
தளிரும்: தளிர்க்கும், வளரும்
முகுலம்: ஆன்மா, தன்னறிவு
மறப்பிலி: விவேகமுள்ள, 'நடந்த நடக்கின்ற நடக்கவிருக்கும்' அறிவுள்ள^*
வத்தியம்: இறப்பு, அழிவு
வித்திலா: துவக்கமற்ற, உருவாக்க இயலாத, உருவாகும் காரணமற்ற, விதையற்ற
சித்ததால்: அறிவு, நுட்பமான பொருள் (சித்து+அதால், சித்து அதனால்)
நித்தியம்: நிலையாக, அழியாமல், என்றும் எங்கும்
தத்திடும்: தாவும், பரவும், வீசும்
தத்துவம்: பெரும் உண்மை, நுட்பமான ஆழ்ந்த அறிவு
^* இங்கே காரண-காரிய-விளைவு பற்றிய, 'தொட்டால் சுடும்' என்றப் புலனறிவிலிருந்து, 'தீக்குணம் நன்மை தந்ததில்லை, தருவதில்லை, தரப்போவதில்லை' எனும் உள்ளுணர்வு வரையிலான, அறிவைக் குறிக்கிறது. 'முக்கால அறிவு' என்று நம்பப்படும் பலவகைப் பாமரக் கண்மூடித்தனங்களை அல்ல :).

['..thou canst not stir a flower, without the troubling of a star' - francis thompson]

    தொடரும் அஜாதசத்ரு-பாலாகி உரையாடல்:

"இதோ உறங்கிக் கொண்டிருக்கிறானே, இவனை எழுப்புவோம்" என்ற மன்னன் ஞானியிடம், "இவன் யார் சொல்ல முடியுமா?" என்றான்.

"தெரியாது" என்றார் ஞானி.

"நம்மைப் போல் ஒருவன். உடல், உயிர், உள்ளம், அறிவு, உணர்வு கொண்ட மனிதன் என்பதை ஏற்கிறீர்களா? விழித்திருக்கும் நிலையில் நம்மைப் போல் இயங்கக்கூடியவன், சரியா?"

"சரியே"

மன்னன் புன்னகைத்து, உறங்கிக் கொண்டிருந்தவனை எழுப்ப முனைந்தான். பலவாறு பெயர் சொல்லி, முதலில் மென்மையாகவும் பிறகு உரக்கவும், அழைத்தான். உறங்கிக் கொண்டிருந்தவன் அசையக் காணோம். பிறகு, தன்னுடைய வாளையெடுத்து அதன் முனையால் மெல்ல உறங்கிக் கொண்டிருந்தவனின் உடலில் அழுத்தினான். உறக்கத்திலிருந்து அலறியடித்து எழுந்தவன், சுற்றுமுற்றும் பார்த்து விழித்தான். மன்னனையும் ஞானியையும் பார்த்துத் திகைத்தான். எனினும், மன்னனைப் புரிந்துகொண்டு பணிந்தான்.

மன்னன் ஞானியிடம், "ஐயா, இவன் இப்போது எங்கிருக்கிறான் சொல்வீர்களா?" என்று கேட்டான்.

"நம்மோடு இந்த அறையில் இங்கே இருக்கிறான்" என்றார் ஞானி.

"சரி. இப்போது புலன்களோடும் உயிரோடும் உணர்வோடும் செயல்படும் இவன், சற்றுமுன் அடங்கி இருந்தான். எத்தனை அழைத்தும் எழவில்லையே? ஏன்? அவனுடைய புலன்களும் உணர்வுகளும் எங்கே போயின? உறக்கத்திலிருந்தவன் எங்கே இருந்தான்?" என்று கேட்டான் மன்னன்.

"தெரியாது" என்றார் ஞானி.

"சிந்தியுங்கள். இப்போது தன்னைப் பற்றியும் என்னைப் பற்றியும் சுற்றச்சூழல் தெரிந்தும் உடனடியாகச் செயலபட்டவன், உறக்கத்தில் ஏன் அடங்கியிருக்க வேண்டும்? அவனுடைய புலன்களும் அறிவும் என்ன ஆயின? உறங்கும் நேரத்தில் வெளியே அவனுக்கு நல்லதோ கேடோ ஏற்பட்டிருந்தால் அறிய முடியாமல் போவது ஏன்? அவனுடைய உணர்வுகள் அடங்கியது ஏன்? சலனமேயில்லாது உறங்கியவன் எங்கே போனான்? என்ன செய்தான்? கேளுங்கள், ஞானியே. மனிதரை அடையாளம் காட்டுவது அறிவு. அறிவே மனிதரின் மிக மேன்மையான பேறாகும். உண்மையில், அறிவு நீங்கலாக மனிதருள் பயனுள்ள வேறு எதுவுமில்லை எனலாம். அத்தகைய அறிவு, கண்மூடித் தூங்கிய பொழுது எங்கே போனது? எங்கே புதைந்தது? இதோ இப்போது மென்மையாகப் பெயர் சொல்லி அழைத்தாலும் திரும்பிப் பார்க்கும் இவன், உரக்க விளித்தும் உறங்கிக் கிடந்தானே, ஏன்? மன்னன் வந்திருப்பதைக் கூட மதிக்காமல் கிடந்தானே, ஏன்? தான் என்ற உணர்வு, தான் என்ற எண்ணம், தான் என்ற வேகம், தன்னை முன்வைத்த செயல், பிறர் அறிவு, பிறரைப் பொருட்படுத்தும் செயல்,... இவையெல்லாம் எங்கே போயின?"

"எனக்கு உண்மையிலேயே தெரியவில்லை" என்றார் ஞானி, பரிதாபமாக.

"எனக்குத் தெரிந்ததைச் சொல்கிறேன், ஞானியே!" என்ற மன்னன் தொடர்ந்தான். "மனிதர் அனைவருக்கும் அறிவு உண்டு. அதன் உருவத்தை அறிய முடியாது. சக்தியை எளிதில் உணர முடியாது. எனினும் அறிவு மனிதருக்கு உள்ளும் வெளியும் நிரந்தரமாகப் பரவியிருக்கிறது. தேவைக்கேற்ப வெளிப்பட்டும் அடங்கியும் நடக்கிறது. விழித்த நிலையில் செயல்படும் மனித அறிவு, உண்மையான அறிவின் மிக மிகச் சிறிய பகுதியே என்பதால், அதை மனிதரின் உண்மையான அறிவு அல்ல என்பேன். விழித்திருக்கும் மனிதரின் அடையாளம் உறக்கத்தில் மறைந்து விடுகிறது. உறக்கத்தில் இருப்பவருக்குத் தன்னை அடையாளம் காண முடிவதில்லை. உறக்க நிலையில் இந்த மனிதர் ஒரு அரசனாகவோ, ஆண்டியாகவோ, பண்டிதராகவோ, பாமரனாகவோ, விலங்காகவோ, மரமாகவோ இருந்திருக்கலாம். உறங்கியிருந்த நிலையில், கனவுலகில், அரசனாக இருந்தவன் அரசனாகவே வாழ்ந்திருந்தான்; விலங்காக இருந்தவன் அப்படியே வாழ்ந்திருந்தான். நான் இவனை என் வாளால் தொட்டு எழுப்பாவிடில் தொடர்ந்து அரசானகவோ ஆண்டியாகவோ வாழ்ந்து கொண்டிருப்பான். தன் வெளியுலக அடையாளங்களைத் துறந்து உள்ளே இன்னொரு உலகில் இருந்தவனுக்கு, நம் வெளியுலகம் தேவைப்பட்டதாகத் தெரியவில்லை. வெளியுலகின் வெற்றிகளும் தோல்விகளும் தவிப்பும் இழப்பும் பாதிக்கவில்லை. அவனுடைய கண்கள் காணவில்லை; செவி கேட்கவில்லை; மெய் உணரவில்லை; வாய் பேசவில்லை; மூச்சிலும் ஏற்றத் தாழ்வில்லை; அறிவும் நாம் வெளியே உணரும் வகையில் இயங்கவில்லை. ஏன்?"

"ஐயா, தெரியாதய்யா" என்றான் ஞானி.

"மனிதரின் தன்னறிவே தன்னுணர்வின் வேர். உணர்வு எங்கே இருக்கிறதோ மனிதன் அங்கே இருக்கிறான். தன்னறிவானது பெருந்தீ போன்றது. விழித்திருக்கும் நிலையில் நம் உணர்வுகள் தன்னறிவுத் தீப்பொறிகளாக எங்கும் சிதறிப் பரவுகையில், நம்மைப் பற்றிய உண்மையான அறிவைப் பெற இயலாமல் போகிறது. உறக்க நிலையில் பொறிகள் அடங்கிவிடுகின்றன. கண்களுக்கு வெளிப்பார்வையில்லை, நாவுக்கு வெளிப்பேச்சில்லை, செவிகளுக்கு வெளிக்கேள்வியில்லை, மெய்க்கு வெளியுணர்வில்லை, வெளிமூச்சிருந்தும் உணர்வில்லை... என எல்லாம் அடங்கிவிடுகின்றன. விழித்திருக்கும் நிலையில் நாம் யார் என்பதை அறிய முடியாது. புலன்களைக் கட்டிய நிலையில் நாம் யார் என்று அறிய ஒரு வழி ஏற்படுகிறது. புலன்களை அடக்குவதால் மட்டுமே 'தான் யார்' என்ற உண்மை அறிவைப் பெற முடியாது, எனினும், புலன்கள் அடங்கிய நிலையில் புறத்தாக்கம் மறைந்து விடுவதால், மனிதர்கள் தமக்குள்ளே காணுகிற, தேடுகிற, வாய்ப்பைப் பெறுகிறார்கள்."

உறங்கிக் கொண்டிருந்தவனை உதாரணமாகக் காட்டியதன் காரணம் ஞானிக்குப் புரிந்தது.

   உயிர்கள் அனைத்துக்கும் பொதுவான உணர்வு உண்டு என்று சாக்ரேட்ஸ் காலத்திலிருந்து, அவருக்கும் முந்தைய வேத அறிஞர்கள் காலத்திலிருந்து, சொல்லி வருகிறார்கள். 'மனிதர்கள் ஒருவருக்கொருவர் பேசிக் கொள்ள முடியாவிட்டாலும், ஒருவரையொருவர் புரிந்து கொள்ள முடியும்; காரணம், மனிதர்களுக்கிடையே இருக்கும் பொதுவான உணர்வு தான்' என்ற திசையில் போகிறது இவர்களின் தத்துவம். மானிடம் என்றில்லாமல், இயற்கை முழுதையும் இந்தச் சித்தாந்தத்துள் அடக்கிய சிந்தனையாளர்கள் நிறைய பேர் உண்டு. மனிதம் தொட்ட உணர்வே காதல், அன்பு, பாசம் போன்ற பரந்த புரிதல்களுக்குக் காரணம் என்கிறார்கள். மனிதரை விடுங்கள். நாம் கோபமாகவோ அல்லது மகிழ்ச்சியுடனோ இருக்கிறோம் என்பதை, நம் வீட்டு நாய் எப்படிப் புரிந்து கொள்கிறது? பிறவி அறிவுகளுக்கப்பாற்பட்ட இத்தகைய உணர்வின் ஒருவித உன்னத நிலையே ஆன்மா என்கிறார்கள். ஆன்மா என்பது மானிடத்தை விட, இயற்கையை விடப் பெரியது என்கிறார்கள். உபனிஷதுகள் பெரும்பாலும் இந்தக் கருத்தையே வலியுறுத்துகின்றன. நம்புவதற்கு சிரமமாக இருந்தாலும், என் மனதில் இருப்பதை நான் சொல்லாமலே பிறர் புரிந்து செயல்படும் நேரங்களில் உள்ளங்கால் வரைத் திடுக்கிட்டுப் போகிறேன்.

   எத்தனையோ வருடங்களுக்கு முன் நிகழ்ந்தது, நினைவுக்கு வருகிறது. ஹைதராபாதில் வேலை செய்த நாட்கள். ஒரு கடுமையான வெயில் நாளில், சார்மினார் சதுக்கத்தில் எங்கள் விநியோகஸ்தரின் ஆளைத் தேடி அங்கேயும் இங்கேயும் அலைந்து கொண்டிருந்தோம். எனக்கும் உடன் வேலை செய்த நண்பனுக்கும் எரிச்சலோ எரிச்சல். கடைகளில் சரக்கைக் கொடுத்துவிட்டு வீடு திரும்பலாம் என்று நினைத்தால் சரக்கு கொண்டு வந்த ஆளைக் காணோம். வெயில் கொடுமை தாளவில்லை. ஒரு ஓரமாக அரைகண்மூடிச் சாய்ந்திருந்த ஃபகீர் ஒருவனிடம் விவரம் கேட்கலாமென்று நினைத்த என்னைத் தடுத்து, "இருடா, உனக்கு இந்தி தெரியாது. நான் கேக்குறேன்" என்ற நண்பன், தன் உடைந்த இந்தியில் ஃபகீரிடம், "இதர்.. ஏக்.. ஆத்மி.. சைகிள் லேகே.. கயா.. தேகா?" என்றான்.

   ஃபகீர் எங்களை இரண்டு நிமிடம் போல் மௌனமாகப் பார்த்துவிட்டு, சரளமாகத் தொடங்கினான்:
        இதர் சே உதர் கயா
       உதர் சே இதர் கயா
       கிதர் சே கிதர் கயா
       கிஸீ கோ க்யா பதா?
       அல்லா கோ பதா
               இங்கிருந்து அங்கு சென்றான்
               அங்கிருந்து இங்கு சென்றான்
               எங்கிருந்து எங்கு சென்றான்
               யாருக்கு என்ன தெரியும்?
               அல்லாவுக்கே தெரியும்.
        இனோனே ஓ லாயா
       உனோனே ஏ லாயா
       கினோனே க்யா லாயா
       கிஸீ கோ க்யா பதா?
       அல்லா கோ பதா
               இவனோ அதை எடுத்து வந்தான்
               அவனோ இதை எடுத்து வந்தான்
               எவன் எதை எடுத்து வந்தான்
               யாருக்கு என்ன தெரியும்?
               அல்லாவுக்கே தெரியும்.

   "ஐயா, இந்தப் பக்கமாக ஒரு சைக்கிள்காரன் சரக்கு எடுத்துப் போனதைப் பார்த்தீர்களா?" என்ற சாதுவான கேள்விக்கு, சாதுவின் பதிலில் அரண்டு போனோம். ஃபகீர், 'இந்த பதா அந்த பதா' என்று தொடர்ந்து சொல்லிக் கொண்டே போனான். நண்பனும் நானும் வேறுவகை தாவில் திட்டிவிட்டு அங்கிருந்து நகர்ந்தோம்.

   இப்போது நினைக்கையில், அந்த ஃபகீர், நசிகேதன் கதையை விட நுண்மையாக ஏதோ சொல்ல வந்தான் என்று தோன்றுகிறது.

   வடமொழிக் கடோபனிஷதில், இந்தப் பாடல் தொடங்கித் தொடரும் சில பாடல்களின் கருத்தும் வரிகளும், அப்படியே கண்ணன் கீதையில் சொல்வதாக வருகிறது என்கிறார்கள். பெருங்கடவுளின் கருத்தாகக் 'கட் அன்ட் பேஸ்ட்' செய்யப்பட்டிருப்பது, நூலின் கருத்தாழத்துக்குக் கிடைத்த அங்கீகாரம்.

['நான் நிரந்தரமானவன் அழிவதில்லை, எந்த நிலையிலும் எனக்கு மரணமில்லை' - கண்ணதாசன்]

    "நசிகேதா, ஆன்மாவுக்கு பிறப்பும் இல்லை, இறப்பும் இல்லை" என்றான் எமன். "சாதாரணப் பிறவிகளுக்கு பிறப்பு, வளர்ச்சி, மூப்பு, வாடல், மரணம் என்ற ஐந்து நிலைகள் உண்டு. தன்னறிவுக்குக் கிடையாது. தன்னறிவு இவற்றுக்கெல்லாம் அப்பாற்பட்டது" என்றான்.

    "மனிதருக்குள் தானே இருக்கிறது தன்னறிவென்னும் ஆன்மா?" என்றான் நசிகேதன்.

    "ஆம்" என்றான் எமன்.

    "எனில், மனிதர்கள் இறந்ததும், அவர்களின் உடல் அழிந்ததும், ஆன்மாவுக்கு என்ன ஆகிறது? ஏன் அழிவதில்லை?" என்றான் நசிகேதன். இதே கேள்வியைப் பலமுறை கேட்டதைக் குறிப்பால் நினைவூட்டினான்.

    எமன் புன்னகைத்தான். அவனுக்கு நசிகேதனின் அறிவுக்கான அவசரம் புரிந்தது. "நிதானமாகச் சொல்கிறேன், பொறுமையாகக் கேள்" என்றான். "உடல் அழிகிறது. உடல் அழிந்தாலும் ஆன்மா அழிவதில்லை. தன்னறிவு தழைத்து வளர்கிறது. அதற்குக் காரணம், ஆன்மா பிறவியினும் பெரிது. பரந்திருப்பது. முக்கால அறிவையும் பெற்றுத் தொடர்ந்து வளர்ந்து கொண்டே இருக்கும் பிரம்மாணடமாகும். அத்தனைப் பிரம்மாண்டமும், மனிதருக்குள் அடங்கியிருக்கையில் அணுவிலும் அணுவாக, ஆழமாகப் புதைந்திருப்பதாகும்.

    தன்னறிவு எதனின்றும் உருவாவதில்லை; எதையும் உருவாக்குவதும் இல்லை. உருவாகவோ அழியவோ காரணமே இல்லாது, என்றைக்கும் எப்போதும் நிலையாக இருப்பதாகும்.

    தீயானது தன்னிச்சையாக எப்படித் தாவிப் பரவுகிறதோ, அது போல் ஆன்மா எனும் ஞானஒளி நிரந்தரமாக, அழிவில்லாமல், உன்னிலும் என்னிலும் ஏனையோரிலும், தாவிப் பரந்து வீசுகிறது" என்றான் எமன்.►